تنها خداست که میداند

26 سال پیش یعنی دقیقاً 16ام مارس 1988 ، اهالی حلبچه با بوی سیب از خواب پا شدن. اولش با خوشحالی راه آشپزخونه رو گرفتن. وقتی دیدن بو از آشپزخونه نیست، پنجره ها رو باز کردن. دیدن که بو از بیرون بیشتر حس میشه، با یه حس کنجکاوی و هیجان، برا پیدا کردن منشاش، همگی راهی بیرون خانه شدن. به سرعت به دنبال منشا این بوی زیبا شروع به راه رفتن کردند. بوی سیب هم، همینجوری داشت بیشتر و بیشتر میشد. ولی از طرف دیگه انگار یه حس سوزش رو پوستشون احساس می کردند. ولی زیاد بهش توجهی نکردند و به راهشون ادامه دادن. اینبار بیشترشون با سرعت خیلی بیشتری شروع به راه رفتن کردن. اما بعد مدتی سوزش پوستشون شدیدتر شد. میدویدن و از طرفی هم میسوختن. اینبار برگشتن و به سمت خونه دویدن. سوزش خیلی بیشتر شده بود. با ترس، دیدن که انگار که کسی زده باشه داره خراب و بنفش میشه پوستشون... باید هرچه زودتر خودشونو به آب می رسوندن. حالا که از ترس جونشون خودشون تو آب انداختن بدناشون شروع به سوختن و جوشیدن کرد، انگار تو یه حوض پر از اسید انداخته باشن خودشونو. "دیگر مرده بودند بدون اینکه بفهمند مرگ از کجا آمد."
سوختند و مردند، با آتشی که نه دودی داشت نه شعله ای، بدون اینکه دلیلش را بداند.
"گیسوانم آتش گرفت
چشمانم سوخت و گداخت..
یک مشت خاکستر شدم..
در باد.."
مرگی که استادانه با شیطان صفتی خاصی با بوی سیب آمد.. و مثل همه نسل کشی ها بیشتر از همه کودکان را کشته شدند..
کسانی که این مرگ خوش بو را به دیکتاتور هدیه کرده بودند، همان آدم های سرزمینهای دور بودند که سالها بعد دموکراسی را برایشان هدیه آوردند. وقتی که مردم حلبچه داشتند میمردند و میسوختند، فریادشان را نشنیدند آن آزادیخواهان و دموکراتها، چون در جای دیگر و به فکر نسل کشی های دیگر بودند... درست مثل هیروشیما، ویتنام، رواندا ... کسانی که ساکت و بیصدا از قتل هزاران نفر حمایت می کردند.. فریاد مردم حلبچه را نشنیدند..
------------

تنها خداست که میداند