اضافه کردن دیدگاه جدید

یک شب آتش در نیستانی فتاد

 سوخت چون اشکی که بر جانی فتاد

 شعله تا سر گرم کار خویش شد

هر نیی شمع مزار خویش شد

 نی به آتش گفت کین آشوب چیست؟

مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟

گفت آتش بی سبب نفروختم

دعوی بی معنیت را سوختم

زانکه می گفتی نیم با صد نمود

 همچنان در بند خود بودی که بود

 مرد را دردی اگر باشد خوش است

درد بی دردی علاجش آتش است

مجذوب تبریزی